Stille zaterdag.
Hier zit ik dan, lekker in de schaduw in mijn achtertuin. De hele week is het al prachtig weer. Het voelt een beetje of ik op vakantie ben, maar dan in eigen huis. De kinderen spelen de hele dag in de tuin, boodschappen doen is een uitje en contact met familie gaat via de telefoon of whatsapp.
Wat mee speelt in dit gevoel is dat ik bijna geen vaste lessen meer geef. Ik heb een paar lessen die ik via live stream geef, en andere lessen film ik op mijn eigen tijd. Ik merk dat er nu een rust komt. We zijn gewend aan de situatie, we hebben een ritme gevonden en ons erbij neergelegd dat dit nog best even kan gaan duren.
En toch, in die rust is er een soort onrust. Doe ik wel genoeg? Moet ik niet meer aan school doen met mijn dochter? Moet ik niet meer live stream lessen geven? Het huishouden ‘moet’ ook gewoon door. Nu zijn we allemaal thuis, dus nu zou ik al die klusjes kunnen doen waar ik normaal gesproken geen tijd voor had…..
Maar nu schijnt de zon. Nu is de tuin aan het opbloeien. Dus zit ik in de tuin en kijk, luister, ruik en voel. Mijn wereld is klein geworden nu. De blik keert naar binnen. Mijn yoga lessen voor volgende week gaan daar ook over; Pratyahara. De zintuigen afsluiten om naar binnen te keren. Te voelen wat je bezig houdt. Even weg uit die ‘doe modus’ en bewust- zijn. Met aandacht.
Stille zaterdag in een stille periode. Morgen is het Pasen, ontwaken. Een periode van spirituele ontwikkeling. Ik wil je dan ook uitnodigen om stil te worden. De aandacht op niets anders te richten dan de adem. Niet meer kijken, luisteren, ruiken of voelen.
Stil.
Want als alles stil valt, wat blijft er dan over?
Confronterend, maar zeker de moeite waard. Juist nu.
Recente reacties